Η εκδρομή  ουσιαστικά αρχίζει από τον Οκτώβρη  όταν ξαφνικά ένα μεσημέρι χτύπησε  το τηλέφωνο στην δουλειά. Από την  άλλη άκρη της γραμμής ο Αντώνης  χτυπώντας ανελέητα την αναποφασιστικότητα και την αναβλητικότητα μου με προειδοποιούσε ότι αν αμέσως εκείνη την στιγμή δεν έκλεινα το εισιτήριο με μια πτήση της Aegean για Μόναχο δεν θα κάναμε  φέτος το πολυπόθητο ταξίδι στην Αυστρία που συζητούσαμε από τον περασμένο χειμώνα. Τα εισιτήρια έκλεισαν, όχι μόνο τα δικά μου και του Αντώνη αλλά και της υπόλοιπης ομάδας που μέρα με την μέρα όλο και μεγάλωνε φθάνοντας τα οχτώ άτομα. Όλοι με μια κοινή επιθυμία για βουτιά σε βαθύ αλπικό χιόνι. Η ομάδα αποτελούνταν από τέσσερις skier και τέσσερις snowboarders. Ο Τάσος, ο Αντώνης, ο Νίκος, Ο Γιώργος, ο Δημήτρης, ο Κώστας, ο Ιάσωνας, και εγώ. Αναχωρήσαμε από την Αθήνα στις 30 Γενάρη για Μόναχο, με τελικό προορισμό το St.Anton στην Αυστρία.

Το Sankt Anton am Arlberg όπως είναι η πλήρης ονομασία του είναι ένα χωριό στο Τυρόλο της δυτικής Αυστρίας, στα 1.300 μέτρα υψόμετρο με πληθυσμό γύρο στους 2800 κατοίκους. Είναι ένα παγκοσμίως γνωστό θέρετρο που φιλοξένησε και το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα το 2001, Στην περιοχή αυτή το ski έχει μακρά ιστορία που ξεκινά πολύ πριν ακόμα από τον Α Παγκόσμιο Πόλεμο. Εκεί ιδρύθηκε η πρώτη σχολή ski στην Αυστρία και εκεί θεμελιώθηκε και η περίφημη τεχνική ‘Arlberg Ski Technique’ όπου εκατομμύρια skier πάσχιζαν να μάθουν να στρίβουν με γόνατα και αστραγάλους κλειδωμένα μαζί. Πολλοί δάσκαλοι του ski από το χωριό αυτό έφυγαν μετανάστες στη Βόρεια Αμερική στη δεκαετία του 1930 συμβάλλοντας έτσι στην ευρύτερη διάδοση του ski σε όλο τον κόσμο.

Η επιλογή του συγκεκριμένου θέρετρου από εμάς έγινε βάσει αρκετών παραμέτρων αλλά με βασικό γνώμονα την δυνατότητα κίνησης σε εκτεταμένο εκτός πίστας πεδίο χωρίς χρήση κάποιου μηχανοκίνητου μέσου ή ελικοπτέρου, αλλά με την χρήση των αναβατήρων του κέντρου. Το St Anton συνδυάζει ένα από τα πιο εκτεταμένα και ακραία lift served πεδία για σκι εκτός πίστας στις Άλπεις αλλά επίσης και τις πιο ξέφρενες après-ski καταστάσεις που μπορεί κανείς να φανταστεί. Το St Anton στο Arlberg είναι το κεντρικό χωριό μιας τεράστιας χιονοδρομικής έκτασης, του Arlberg, που περιλαμβάνει τα χιονοδρομικά θέρετρα του Stuben, του Zurs, του Lech, του St Christoph και του Sonnenkopf. Πολύ λένε ότι το St Anton είναι ίσως μία από τις καλύτερες freeriding τοποθεσίες στον κόσμο. Λένε ακόμα ότι είναι ένα θέρετρο με προσανατολισμό που να ικανοποιεί περισσότερο τους skier από ότι τους snowboardes λόγο των απότομων πιστών και των απόκρημνων εκτός πίστας περιοχών του. Δεν ξέρω αν συμφωνώ με αυτό, το τελικό συμπέρασμα όμως είναι ότι το μέρος αποτελεί έναν παγκόσμιο πόλο έλξης για όλους όσους μπορούν α χαρακτηριστούν ως ‘’adrenaline junkies’’.

Προσγείωση  λοιπόν στο χιονισμένο Μόναχο, τα πολύχρωμα μπαγκάζια στο νοικιασμένο van και δρόμο για το Arlberg. Μετά από 3,30 ωρες στον αυτοκινητόδρομο και μια ολιγόωρη στάση στο Innsbruck για ένα σουβλάκι στο χέρι, φτάνουμε τελικά στον προορισμό μας. Το σπίτι μας, παραδοσιακό τυρολέζικο ξύλινο σπιτάκι στο γραφικό χωριό Pettneu 3 χλμ έξω από το St Anton. (κλικ -εικόνα αριστερά) Εκεί στήθηκε η κατασκήνωση βάσης. Από εκεί και για τις επόμενες 7 ημέρες η οκταμελής ομάδα θα κατάστρωνε τα σχέδια δράσης της.

Ημέρα 2η

Το ξυπνητήρι  χτύπησε στις 7:00 και όλοι στο πόδι για την πρώτη εξόρμηση στα μεγαλειώδη ψηλά βουνά που από το προηγούμενο βράδυ μόλις διακρίναμε το περίγραμμα τους κοιτάζοντας τα με δέος από το παράθυρο. Ο ουρανός καταγάλανος, η θερμοκρασία στους -14, χοντρό κρύο, συνέπεια ενός ψυχρού μετώπου που έπληξε την περιοχή από τα βορειοανατολικά. Όλη η ομάδα στο Ski bus (κλικ-εικόνα αριστερά) και σε 10 λεπτά έξω από τον αναβατήρα Naιsserein Bahn και από εκεί στο Gampen και ύστερα στο Kappal και έπειτα στο Galzig, στο St. Christof και στο Alpe Rauz. Μια περιπλάνηση σε όλα αυτά τα σημεία του βουνού όπου αγνοώντας τότε τις ονομασίες και μη έχοντας έναν τελικό προορισμό, γράφαμε αμέτρητα χιλιόμετρα ski σε πολύ καλά πατημένες κόκκινες και μαύρες πίστες ρουφώντας άπυρες εικόνες αλπικού τοπίου. Οι εικόνες του πρώτου εκείνου πρωινού συγκλονιστικές, τα πελώρια βουνά τριγύρω μας, πράγματα που δεν θωράνε και δεν καταγράφονται εύκολα πουθενά. Ένας απέραντος ορίζοντας γεμάτος κορφές. Η αίσθηση αυτή δέους και θαυμασμού διακόπτονταν κάθε φορά που σταματούσαμε για να τραβήξουμε μια φωτογραφία.

Γινόταν πια ξεκάθαρο ότι βρισκόμασταν σε ένα τεράστιο χωνί που σχηματιζόταν από τρεις τεράστιες πλαγιές οι oποιες αποτελούσαν τον κυρίως όγκο του χιονοδρομικού πεδίου στο St Anton. Στο βάθος του χωνιού η ψηλότερη κορφή, η θρυλική Valluga (κλικ-εικόνα αριστερά) ένας από τους λόγους που επιλέξαμε να ταξιδέψουμε έως εκεί. Με υψόμετρο 2811m και με τις αμέτρητες ιστορίες των freeriders που είχαν κατορθώσει να κατέβουν την βορειοδυτική της πλευρά έως το Zurs αποτελούσε και για να είμαι ακριβής εξακολουθεί να αποτελεί το κρυφό μας όνειρο. Εκείνη την ημέρα περιπλανηθήκαμε αρκετά σε όλο το ανάπτυγμα του βουνού προσπαθώντας να εντοπίσουμε σημεία για να βουτήξουμε εκτός πίστας. Ήταν εμφανές από όπου και να στεκόσουν ότι όλες οι γύρω πλαγιές είχαν γίνει σουρωτήρι μετά την τελευταία χιονόπτωση από τα αλλεπάλληλα περάσματα των freeriders. Γενικά μπορούσες να μπεις σε πάρα πολλές διαφορετικές διαδρομές αρκεί να ακολουθούσες τα ίχνη. Ψαρωμένοι αρχικά και αγνοώντας την περιοχή και το χώρο αποφεύγαμε να πλησιάσουμε σε αρκετά σημεία. Δειλά δειλά και με τα ίχνη να μας οδηγούν επιχειρήσαμε κάποιες καταβάσεις διαπιστώνοντας με έκπληξη ότι παρά τα αλλεπάλληλα περάσματα το χιόνι εξακολουθούσε να είναι πολύ ελαφρύ, μαλακό με μηδενική σχεδόν υγρασία και το κυριότερο πολύ βαθύ. Τα πρώτα χαμόγελα φώτισαν τα πρόσωπα μας.

Ημέρα 3η

Νωρίς νωρίς το πρωί στην κατασκήνωση βάσης σκυμμένοι όλοι πάνω στο χάρτη καταστρώνουμε τα σχέδια για την επόμενη εξόρμηση. Με κοινή απόφαση καταλήγουμε ότι είναι η μέρα να επισκεφτούμε το Lech. Η περιοχή μαζί με τα γειτονικά Zurs και Zug θεωρείτε ένα από τα πιο ακριβά θέρετρα στην Αυστρία, με πολυτελή ξενοδοχεία και ακριβά εστιατόρια, ο αληθινός πλούτος όμως βρίσκεται στις δυο πλαγιές που αναπτύσσονται κατά μήκος της κοιλάδας. Η περιπλάνηση ξεκίνησε στο ίδιο μοτίβο όπως την προηγούμενη μέρα στο St Anton. Σε μια ηλιόλουστη αλλά παγωμένη μέρα με θερμοκρασία από -10 έως -12 αλλά ευτυχώς με μηδενικό άνεμο ξεκινήσαμε κάνοντας ski κυρίως σε μπλε πεδία αλλά και σε αρκετά κόκκινα έχοντας πάντα τις κεραίες ανοιχτές για βουτιά σε εκτός πίστας διαδρομές. Η στιγμή αυτή δεν άργησε. Εντοπίσαμε αρκετά σημεία όπου με λίγη ή καθόλου πεζοπορία τραβερσαροντας για 20-30 μέτρα σε ήδη χαραγμένα χιονομονοπάτια (Εικόνες αριστερά) ριχνόμασταν με ενθουσιασμό στην βαθιά ‘’παρθένα’’ πούδρα. Η χαρά για αυτήν την ‘’μεγάλη’’ μας επιτυχία εκδηλωνόταν από τον κάθε ένα με το πιο περίεργο επιφώνημα στο τέλος της κάθε κατάβασης. Σε αυτό το σημείο παρατηρήσαμε ένα φαινόμενο στην συμπεριφορά κάθε freerider χιονοδρόμου που δύσκολα συναντάς στη χώρα μας. Προκειμένου σε μια πλαγιά να κατέβουν όσο το δυνατόν περισσότεροι freeriders από ‘’παρθένες’’ διαδρομές, οι καταβάσεις γίνονταν από όλους η μια δίπλα στην άλλη με μικρές στροφές ακτίνας το πολύ τριών ή τεσσαρων μέτρων. Τα πλεονεκτήματα με αυτόν τον τρόπο είναι ότι και έπαιρνες πρώτος την απόλαυση μιας κατάβασης σε αχάραχτο χιόνι και ότι έμενε αρκετός χώρος στους υπόλοιπους αλλά και σε εσένα για την ίδια απόλαυση .

Ο εγκλιματισμός  είχε τελειώσει και αρχίσαμε σιγά σιγά να ξεψαρώνουμε, προς τα μέσα της ημέρας νιώθαμε κυρίαρχοι του βουνού. Κατά την διάρκεια μια ανάβασης με το lift Steinmhder εντόπισα αριστερά προς  την περιοχή Zuger Tobel μια ομάδα από freeriders να κατευθύνεται προς μια περιοχή εκτός των σηματοδοτημένων ορίων. Η περιοχή έμοιαζε σαν μια λαχταριστή λευκή τούρτα στολισμένη με διάσπαρτα κερασάκια-δεντράκια η οποία βάσει χάρτη, κατέληγε στην είσοδο ενός μονοπατιού στο βάθος μιας μικρής χαράδρας. Το μονοπάτι με την σειρά του οδηγούσε στο χωριό Zug. Σύντομη σύσκεψη και απόφαση για την πρώτη μας εκτός ορίων εξόρμηση με τα μέλη της ομάδας έτοιμα να ξεπεράσουν για πρώτη φορά τα φυσικά, και συναισθηματικά τους όρια. Ακλουθώντας τα ίχνη των προηγούμενων τραβερσάραμε μια απόσταση πάνω από 400 μέτρα, κάτι εξουθενωτικό για τους snowboarders, κατηφορίσαμε αρχικά μια ήπια κλήση και περπατήσαμε άλλα περίπου 100 μέτρα (Εικόνα αριστερά) στην κορυφογραμμή μέχρι να συναντήσουμε το σημείο πτώσης όπου θα ξεκινούσε η κατάβαση στην τούρτα του Zuger Tobel. Το επιπλέων περπάτημα κούρασε περισσότερο τους snowborders της ομάδας με αποτέλεσμα αυτοί να ξεκινήσουν την κατάβαση νωρίτερα από το σημείο που είχαμε αρχικά συμφωνήσει. Για να μη διασπαστεί η ομάδα ακολουθήσαμε και εμείς με τα ski από λίγο πιο ψηλά χάνοντας δυστυχώς τα δυο τρίτα της τουρτοπλαγιας.

Μια σχετική γκρίνια προέκυψε από την απόφαση τους να διασπαστούν, που ευτυχώς διήρκησε πολύ λίγο αφού η απόλαυση της κατάβασης που είχε προηγηθεί στη βαθιά τούρτα ήταν μια γενναιόδωρη ανταμοιβή ώστε να αγνοήσουμε εκνευρισμούς και παρεξηγήσεις. Άλλωστε η επιτυχία σε μια τέτοια εξόρμηση έγκειται στο δέσιμο της ομάδας. Κατά την γνώμη μου η επιτυχία δεν έχει να κάνει μόνο στο αν όλοι απολαύσουν την κατάβαση στο μέγιστο άλλα και στο ότι θα επιστρέψουν όλοι πίσω ασφαλείς και φίλοι. Η συνέχεια από το μονοπάτι έως τον ‘’πολιτισμό’’ το χωριό Zug ήταν ένα απερίγραπτο backcountry σε ήπια κλήση μέσα από μια χαράδρα. Η διαδρομή εναλλασσόταν   από την μια πλευρά της κοιλότητας στην άλλη σαν σε ένα φυσικό half pipe άλλοτε ακολουθώντας την όχθη του μικρού ποταμού και άλλοτε κόβοντας τον κάθετα περνώντας από ξύλινα γεφυράκια από κορμούς δέντρων ακόμα και πάνω από χιόνια που το είχαν καλύψει εντελώς (Εικόνα αριστερά). Λίγο πριν την άφιξη μας στο χωριό η μοίρα επιφύλαξε λίγο σπρώξιμο με τα μπατον για τους skier αλλά περισσότερο περπάτημα για τους snowboarders της ομάδας οι οποίοι αγανακτούσαν πάντα με χιούμορ βλέποντας την απόσταση που έπρεπε τώρα να καλύψουν με τα πόδια. Χωρίς παρεξήγηση από τα συμπαθή δίποδα τους snowboardαδες πιστεύω ότι το σανίδι σου αλλάζει τα φώτα αν αποφασίσεις να κινηθείς με αυτό σε backcountry εξορμήσεις όπου στην κατάβαση εναλλάσσονται μεικτά πεδία ή όταν μεσολαβούν πυκνές συστάδες δέντρων και κλειστά σημεία. Όχι πάντα, γιατί η επόμενη μέρα επιφύλασσε ένα ακόμα party σε τρία από τα μέλη της ομάδας ένας εκ οποίων snowboarder.

Ημέρα 4η

Το Rendl βρίσκεται ακριβώς απέναντι από το St Anton στις πλαγιές της ίδιας κοιλάδας με βορειοδυτικό προσανατολισμό. Από μέρες συζητούσαμε για την συγκεκριμένη περιοχή  έχοντας ακούσει από πολλούς πολύ θετικά σχόλια για τις πίστες του κυρίως αλλά και για το εντυπωσιακό του snowpark. Εκείνο το πρωί ανεβαίνοντας με την ολοκαίνουργια γόνδολα   Rendlbahn παρατηρούσαμε τα σύννεφα που μαζεύονταν από βορειανατολικά ότι ο καιρός θα κλείσει, η θερμοκρασία είχε ανέβει στους – 4 και από ότι ακουγόταν ετοιμαζόταν να πέσει καλό χιόνι. Από νωρίς εκείνη την μέρα η ομάδα κόπηκε στα δύο ή στα τρία χωρίς να έχουμε κατά νου να πραγματοποιήσουμε κάποια εξόρμηση. Οι περισσότεροι χάζεψαν στο snowpark και ο Αντώνης δοκίμασε και μερικά άλματα. Εγώ και Νίκος χωθήκαμε αμέσως στα δέντρα ψάχνοντας σημεία με τι άλλο βαθύ χιόνι, άλλωστε για αυτό είχαμε έρθει. Αμέσως βρήκαμε αυτό που ψάχναμε και με έκπληξη διαπιστώσαμε ότι ήμασταν από τους πρώτους που περνούσαν από την περιοχή. Η καταβάσεις μας ξεκινούσαν από τον τερματισμό του 6 θέσιου Gamperbahn συνέχιζαν με μικρή τραβέρσα στο ski route 5, έκοβαν δεξιά μέσα στο δάσος και κατέληγαν στο τελείωμα της πίστας R1 Talabfahrt κοντά στην πόλη. Κάναμε 5 ή 6 φορές πάνω κάτω το σημείο το οποίο είχε υψομετρική περίπου 1000 μέτρα. Μπαίναμε στο ski route 5 με μεγάλες γιγαντιαίες στροφές (εικ.πάνω αριστερά) και αφού σερφάραμε δέκα και πάνω στροφές σχεδόν μόνοι μας σε αυτήν την τεράστια ανοιχτή κόκκινη πλαγιά με χιόνι που έφτανε ως τα γόνατα χωνόμασταν στο δάσος (εικ.αριστερά) όπου ανακαλύπτοντας ανοιχτά ξέφωτα με αραιές συστάδες δέντρων δίναμε τα ρέστα μας. Στο τέλος κάθε κατάβασης προκειμένου να συναντήσουμε την πίστα Talabfahrt παγιδευόμασταν πάντα στο πυκνό όπου εκεί γινόταν άλλο party με τον Νίκο να πέφτει με την σανίδα του σε τρύπες να χώνεται κάτω από δέντρα να τρυπιέται από κλαδιά και να σκαρφαλώνει μπουσουλώντας για να κερδίσει ύψος ώστε να πάρει την τραβέρσα στο σωστό σημείο . Εγώ γελούσα και τον πείραζα και αυτός αφού τα κατάφερνε έλεγε πάμε πάλι.

Προς το απόγευμα στις τελευταίες καταβάσεις πριν κάνουμε διάλλειμα, δυο τρία group από freeriders συνοδευόμενοι από επαγγελματίες οδηγούς έκαναν την ίδια διαδρομή μαζί μας αλλά δεν τους ακλουθούσαμε, πρώτον γιατί μπερδεύονταν στις γραμμές μας και δεύτερον γιατί απολαμβάναμε να κάνουμε μόνοι μας. Το ότι ήμασταν στην ίδια περιοχή με αυτούς τόνωνε την αυτοπεποίθηση μας και μας έσπρωχνε βαθύτερα σε νέες αναζητήσεις παρθένων περιοχών. Όπως αποδείχτηκε ίσως θα έπρεπε να τους είχαμε ακολουθήσει. Πριν την τελευταία κατάβαση είχαμε αποφασίσει να κάνουμε ένα σύντομο διάλειμμα και να ειδοποιήσουμε και τους άλλους για την ανακάλυψη μας. Ο μόνος που ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα ήταν ο Τάσος, πολύ καλός skier με μικρή όμως εμπειρία σε βαθιά χιόνια αλλά με μεγάλη ψυχή πείσμα και διάθεση για αδρεναλίνη. Κάναμε οι τρεις μας μια δυο καταβάσεις για να γνωρίσει και ο Τάσος την περιοχή ακολουθώντας τα ίχνη μας και στο τέλος της ημέρας αποφασίσαμε να κάνουμε την υπέρβαση. Την συγκεκριμένη διαδρομή που σκοπεύαμε να ακολουθήσουμε την είχαμε εντοπίσει ανεβαίνοντας εκείνη τη μέρα αρκετές φορές με την γόνδολα. Είχαμε σχεδιάσει από ψηλά την διαδρομή αλλά δεν μπορούσαμε να υπολογίσουμε μονο ενα σημείο που κατέληγε σε ένα αδιέξοδο το οποίο οδηγούσε σε κάτι dropάκια 10-20  μέτρων που τα διαδεχόταν ένα αδιαπέραστο σημείο με στοιβαγμένους βράχους και πεσμένα δέντρα. Ξεκινώντας αρχικά πάνω στις ίδιες γραμμές αφήσαμε πίσω μας το ski route 5 τραβερσάροντας ακόμα πιο δεξιά με στόχο να φθάσουμε κοντά στα ειδικά μεταλλικά κιγκλιδώματα που έχουν τοποθετηθεί για την συγκράτηση χιονοστιβάδων. Από εκεί και κάτω απλωνόταν αρχικά ένα μεγάλο ανοιχτό πεδίο στη συνέχεια ακλουθούσε μια ανοιχτή διαδρομή στα δέντρα με στόχο να καταλήξουμε κάτω από τους πυλώνες της γόνδολας όπου διατηρώντας παράλληλη πορεία για λίγο  να καταλήξουμε στο πυκνό, κόβοντας αμέσως αριστερά πολύ πριν τα drops θα βγαίναμε πάλι στην πίστα Talabfahrt. Έτσι και έγινε μέχρι ένα σημείο.

Το χιόνι σε αυτήν την περιοχή ήταν πάνω από μέτρο βαθύ (εικ.αριστερα). Παρασυρμένοι από την καινούργια μας απίστευτη ανακάλυψη ακλουθούσαμε την δίψα μας για πιο πολύ από αυτό το λευκό ‘’ναρκωτικό’’ όλο και πιο κάτω βγαίνοντας εντελώς έξω από την σωστή πορεία. Η στιγμή που καταλάβαμε ότι βρισκόμασταν στο σημείο που δεν θέλαμε αρχικά να βρεθούμε ήταν η στιγμή που έπρεπε να επιλέξουμε, δεξιά ή αριστερά. Η ώρα πλησίαζε 5 και δεν είχαμε αρκετό χρόνο μπροστά μας. Αν προχωρούσαμε δεξιά θα προσεγγίζαμε σχετικά σύντομα το σημείο διαφυγής αλλά θα κάναμε μεγάλη τραβέρσα μέσα από πυκνό κάτι δύσκολο για τον Νικό με την σανίδα που θα ήταν αναγκασμένος να βγάλει όλη τη διαδρομή με τις φτέρνες. Επίσης υπήρχε μεγάλη πιθανότητα να πέσουμε πάνω στο αδιαπέραστο με τα βράχια και τους πεσμένους κορμούς και τότε καληνύχτα. Επιλέγοντας να πάμε από αριστερά θα απομακρυνόμασταν από σημείο εξόδου αλλά υποθέσαμε ότι τα ίχνη που βρήκαμε στο χιόνι ήταν της ομάδας με τον οδηγό που συναντήσαμε στην περιοχή νωρίτερα και ότι θα μας οδηγούσαν στην έξοδο. Ξεκινήσαμε τραβερσαροντας αριστερά σε μια πορεία ανάμεσα από μερικά κομμένα δέντρα, θάμνους σκαμπανεβάσματα του εδάφους και βαθιά κοιλώματα. Άλλοτε πάνω στα χνάρια των προηγούμενων και άλλοτε ανοίγοντας δικές μας διαδρομές μέσα σε πολύ βαθύ χιόνι. Στη διαδρομή δεν έλειπαν τα ευτράπελα με τον Τάσο να βουλιάζει κάτω από δέντρα και το Νίκο να χώνεται με το σανίδι σε τρύπες. Μετά από μισή ώρα πορεία γύρισα πίσω να δω τους υπόλοιπους, ήξερα ότι ακριβώς πίσω μου ήταν ο Τάσος και πιο πίσω εξουθενωμένος ο Νίκος. Περίμενα λίγο ώσπου φάνηκε ο Τάσος. Κάτσαμε να πάρουμε μια ανάσα περιμένοντας τον Νίκο. Αργούσε, του φωνάζαμε αλλά δεν απαντούσε, περιμέναμε αρκετά αλλά δεν ερχόταν ούτε απαντούσε. Εκείνη ακριβώς ήταν η στιγμή που άρχισα να χάνω το ηθικό μου, ήξερα πια ότι είχαμε μπλέξει.

Είχε πιάσει να σουρουπώνει και ο Τάσος και τα βαζε με τον εαυτό του γιατί είχε ξεχάσει το φακό του και υπολόγιζε πόση ώρα έχουμε μέχρι να νυχτώσει τελείως. Έβγαλα τα ski μου και αποφάσισα να πάω πίσω με τα πόδια για να βρω τον Νίκο αλλά πριν κάνω δέκα βήματα είχε φανεί από το απέναντι ύψωμα. ‘Άντε ρε Νικόλα’ του φώναξε ο Τάσος ‘τα χω φτύσει’ απάντησε εκείνος, ‘προχώρα τα θελε ο κώλος σου’ του απάντησε ο Τάσος. Πήραμε μερικές ανάσες και συνεχίσαμε στο ίδιο μοτίβο τραβερσάρωντας μια δεξιά μια αριστερά και κάνοντας μικρές καταβάσεις σε βαθύ χιόνι που όμως δεν μπορούσαμε να απολαύουμε λόγο της έντασης και του άγχους να βγούμε επιτέλους απ τον λαβύρινθο. Μετά από αρκετή ώρα ακριβώς πριν το τελευταίο φως ο Τάσος που προπορευόταν εκείνη την στιγμή γύρισε πίσω και μας φώναξε, ‘ελάτε δρόμος’, Έτρεξα γρήγορα προς το μέρος του, ήταν ο δρόμος που είχαμε δει νωρίς το πρωί πάνω από την γόνδολα. Είχαμε αναρωτηθεί από που άραγε να ερχόταν γιατί οδηγούσε απευθείας στην αφετηρία του Lift. Αγκαλιαστήκαμε, φιληθήκαμε και αμέσως ακολουθήσαμε με μεγάλη (Εικ.πάνω αριστερά) χαρά αυτόν το υπέροχο δρομάκι σκιάροντας προς την πόλη που τώρα άναβε τα φώτα της. Είχε αρχίσει ήδη χιονίζει και επικρατούσε μια ανακουφιστική ησυχία την οποία κάθε τόσο διέκοπτε η φωνή του Τάσου που έλεγε στο Νίκο … ‘προχώρα τα θελε ο κώλος σου’.

Ημέρα 5η

Η επόμενη  μέρα μας βρήκε ξύπνιους από  πολύ νωρίς. Από της 5:30 χαζεύαμε κολλημένοι στο τζάμι το πυκνό χιόνι να πέφτει με άπνοια και να θάβει στην κυριολεξία το χωριό μας. Την πρωινή γαλήνη τάραζαν κάθε τόσο εκρήξεις που γίνονταν για την πρόκληση ελεγχόμενων χιονοστιβάδων. Στην περιοχή χρησιμοποιούν ελικόπτερα που αφήνουν εκρηκτικά σε δυσπρόσιτα couloirs και σωλήνες Gazex σε εύκολα προσβάσιμες πλαγιές και πίστες. Ο σωλήνας Gazex είναι ένα δοχείο διαστολής που κατευθύνει θερμά αέρια κυρίως ένα μίγμα οξυγόνου και προπανίου στη σημείο κινδύνου. Το σημερινό μας πρόγραμμα θα καθορίζονταν κατά κύριο λόγο από τον καιρό. Ανεβαίνοντας τον Nasserein Bahn στο St Anton πληροφορηθήκαμε από τους ηλεκτρονικούς πίνακες ότι η χιονόπτωση θα συνεχιζόταν όλη την ημέρα και ότι τα μισά σχεδόν lift που οδηγούσαν στα μεγαλύτερα υψόμετρα δεν θα άνοιγαν λόγο του ότι υπήρχε πολύ υψηλός κίνδυνος πτώσης χιονοστιβάδας σε αρκετά σημεία. Αξίζει να σημειωθεί ότι στην περιοχή έχουν συμβεί πάρα πολλά ατυχήματα με πολλούς νεκρούς. Πέρα από τους κλιματολογικούς και γεωμορφικούς λόγους  τη δομή του χιονιού κλπ. μια χιονοστιβάδα συχνά πυροδοτείται από ανθρώπινο παράγοντα. Το πλήθος των freeriders που συρρέουν στην περιοχή θεωρείται ίσως ο βασικότερος λόγος για όλα αυτά τα ατυχήματα. Στην διάρκεια των εφτά ημερών που μείναμε στο Arlberg, τρεις άνθρωποι καταπλακώθηκαν από χιονοστιβάδα και έχασαν τη ζωή τους…

Εν μέσω ραγδαίας χιονόπτωσης, με το μισό βουνό κλειστό  λόγο κινδύνου χιονοστιβάδας, με 1 μέτρο φρέσκο χιόνι και με την χθεσινή περιπέτεια νωπή ακόμα στην σκέψη μας αρχίσαμε να εξετάζουμε σοβαρά το ενδεχόμενο να προσλάβουμε έναν επαγγελματία οδηγό από τις εταιρίες που λειτουργούν στην περιοχή για ένα ημερήσιο ski tour την επομένη μέρα. Με αυτά τα δεδομένα αποφασίζουμε να κάνουμε ski στα ‘’χαμηλά’’. Στην είσοδο του Galzig bahn να σου και ο Κώστας, ο ένατος της παρέας που είχε έρθει από χθες βράδυ. Όλοι μαζί λοιπόν ξεκινάμε για μια κατάβαση στην πίστα 8 που βγάζει στο St Christof αλλά σύντομα παρεκκλίνουμε και ακλουθούμε ένα group από freeriders πού κόβει αριστερά σε ένα ανοιχτό πεδίο με φρέσκο βαθύ χιόνι μεν αλλά με πολλές γραμμές και ίχνη. Εγώ σε εκείνο το σημείο αποκόπηκα από τους άλλους, έψαξα να βρω ένα παρθένο σημείο και  εγκλωβίστηκα σε ένα αδιαπέραστο από βράχους και δέντρα σημείο. Σταματώντας για λίγη ξεκούραση και για να εντοπίσω κάποια διέξοδο, είδα ακριβώς κάτω από τα ski μου ξεκολλάει μια πλάκα, να μεγαλώνει να μεγαλώνει να επιταχύνει και να σταματά 50 μέτρα πιο κάτω στο τέλος της πλάγιας σχηματίζοντας μια τεράστια μάζα από χιόνια. Η κατάσταση ήταν όντος σοβαρή και ήταν ώρα να του δίνω από εκεί. Συνάντησα τους άλλους κατά τύχη λίγο πιο κάτω.

Δεν ξέραμε που βρισκόμασταν γιατί χιόνιζε δυνατά και η ορατότητα ήταν περιορισμένη. Ακλουθήσαμε μια δεύτερη ομάδα που την οδηγούσε ένας ski guide και βρήκαμε άκρη. Αποφασίσαμε να κινούμαστε σε γνωστά σημεία και έτσι ξεκινήσαμε για το skiroute 3 που ήταν κοντά στις κυριότερες πίστες. Κάναμε αρκετές καταβάσεις εκείνη την ημέρα σε αυτήν την μαγική διαδρομή. Το χιόνι ήταν τόσο βαθύ που εγώ προσωπικά δεν πίστευα ποτέ ότι θα ζούσα αυτό που μέχρι εκείνη την στιγμή είχα δει μόνο στα ski movies (Εικ.αριστερά). Η κατάβαση ξεκινούσε κάτω από τους πυλώνες εναλλασσόταν μέσα σε δέντρα και ανοίγματα, περνούσε πάνω από επίπεδους βράχους και θάμνους που από το πολύ χιόνι σχημάτιζαν παταράκια, οδηγούσε ,σε ένα στενό λούκι και ή τελείωνες στην πίστα 1 Zammermoos ή ξανάμπαινες για λίγο σε άλλο ένα γλυκό σημείο με δέντρα. Ήταν τόση η απόλαυση που πήραμε από αυτό το playground εκείνη την ημέρα που παρόλο τον συνωστισμό που πρόεκυψε σε κάποια φάση δεν θέλαμε να το εγκαταλείψουμε. Ο Κώστας θα συνέχιζε την υπόλοιπη μέρα και την επόμενη να λέει ‘μάγκες πάμε στην 3 πάμε στην 3’. Με αυτά και με αυτά ήμασταν πλέον αποφασισμένοι να προσλάβουμε έναν ski guide και μετά από λίγο είχαμε  κιόλας εντοπίσει κάποιον που φόραγε την μπλε στολή με την στάμπα ‘Αrlberg Ski Schule’ ανεβαίνοντας με το Galzigbahn. Ο Αντώνης άρχισε τις ερωτήσεις, πότε, πόσο, τι και πως. Οι απαντήσεις που έδωσε δεν ήταν και τόσο ικανοποιητικές και συν της άλλης ζητούσε και ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσό. Τέλος πάντων ο καθένας κοστολογεί την δουλεία του όπως νομίζει αλλά στο Arlberg υπήρχαν και άλλοι που έκαναν την ίδια δουλειά. Θα ζητούσαμε πληροφορίες και από άλλες εταιρίες που διοργανώνουν freeride ski tour μέχρι που συνέβη κάτι καταπληκτικό.

Ο Hubert και η Ingrid ζουν σε μια πόλη κοντά στα σύνορα με την Ουγγαρία αλλά εδώ και τριάντα χρόνια κάνουν ski στο Arlberg. Παρ ότι ζουν σε μια χώρα που τα χιονοδρομικά κέντρα είναι λόγου χάρη περισσότερα από τις πόλεις και τα χωριά της αυτοί δεν πηγαίνουν πουθενά αλλού εκτός από το St Anton. Μας πλησίασαν αμέσως έπειτα από την συζήτηση με τον οδηγό της Αrlberg Ski Schule’. ‘Παιδιά θέλετε να κάνετε deep powder ski και ψάχνετε κάποιον να σας δήξει τα κατατόπια;’ Ναι ναι απάντησε ο Αντώνης. ‘ok μπορείτε αν θέλετε να μας ακολουθήσετε, χωρίς χρήματα βέβαια’. Τους είχε κάνει έκπληξη το ποσό των χρημάτων που μας είχε ζητήσει οδηγός ώστε αποφάσισαν να μας ξεναγήσουν στον τόπο τους κάνοντας ski μαζί μας. Ανταπέδιδαν με κάποιο τρόπο την φιλοξενία που είχαν βρει στην Ελλάδα όταν την γύρισαν όλη με auto stop στα νεανικά τους χρόνια. Από εκεί και ύστερα γίναμε οι πιστοί τους ακόλουθοι. Κάναμε μαζί τους πέντε έξι καταβάσεις εκείνη τη μέρα κάθε φορά και από ένα καινούριο σημείο σε περιοχές που μέχρι τότε δεν είχαμε τολμήσει να πλησιάσουμε. Ο Hubert γνώριζε την περιοχή με κλειστά μάτια (Εικ.αριστερά). Μας πήγε και στην ίδια περιοχή  που είχαμε πάει τυχαία νωρίς το πρωί οδηγώντας μας όμως από ασφαλή σημεία πάντα με τον ίδιο να προπορεύεται και την Ingrid να ακολουθεί ασφαλίζοντας την ουρά της ομάδας. ‘Αντέχετε για άλλη μια’ μας έλεγαν στο τέλος κάθε κατάβασης. ‘Αντέχουμε αντέχουμε’ εμείς με ένα στόμα.

Έκαναν και οι δυο εκπληκτικό ski και κινούνταν ταχύτατα σε κάθε χιόνι σε όλες τις κλίσεις με τέλεια τεχνική. Φορούσαν και οι δύο racing Salomon skis τα οποία χαρακτήριζαν weapons και σνόμπαραν τα καινούρια fat skis που χρησιμοποιούν οι περισσότεροι freeriders. Στα μέσα κάθε κατάβασης σταματούσαμε για να μαζευτούμε αλλά τη στιγμή που κατέφθανε και ο τελευταίος ο Hubert ξεκινούσε λέγοντας ‘αν μείνεις στην ουρά ποτέ δεν ξεκουράζεσαι’. (Εικ.αριστερά) Ήταν αδύνατον να προφέρουν τα ελληνικά ονόματα μας και έτσι μας είχαν βαφτίσει βάσει των χρωμάτων που φορούσαμε. The green, the red, the brown και εγώ ο wood racer γιατί παρατήρησαν ότι μου άρεσαν οι διαδρομές και τα μπλεξίματα ανάμεσα στα δέντρα. ‘You know mainalo?’ του έλεγα και του περιέγραφα κάθε τόσο τις διαδρομές στα δέντρα, το πέρασμα της φάκας την ανατολική την τουριστική και τα άλλα στο Μαίναλο. Συνεχίσαμε μαζί τους μέχρι το κλείσιμο χιονοδρομικού τρέχοντας να προλάβουμε στο παραπέντε το τελευταίο lift. Δεν το προλάβαμε και έτσι καταλήξαμε στο Crazy Cangaroo να πίνουμε μπύρες και σφηνάκια. Μπύρα στη μπύρα και σφηνάκι στο σφηνάκι αρχίσαμε τους χορούς και τα πανηγύρια καταλήγοντας να χορεύουμε zorbas dance με τις μπότες του ski και με τον Ηubert με την Ingrid κατενθουσιασμένους να χοροπηδάν μαζί μας. Συνεχίσαμε μαζί τους εκείνη την ξέφρενη après-ski βραδιά σε άλλα δυο τρία μπαρ πίνοντας weissen beers, χορεύοντας και τραγουδώντας.  Το ski έλεγε ο Hubert πάνω στο κέφι είναι πολύ εύκολο, το μόνο δύσκολο είναι η αριστερή και η δεξιά στροφή, χαχαχα και δώστου μπύρες. Τους καληνυχτίσαμε και δώσαμε ραντεβού για αύριο έξω από το Galzigbahn.

Ημέρα 6η

Ένα μισάωρο περίπου πριν ανοίξουν τα lift στεκόμαστε μπροστά από το Galzigbahn και χαζεύουμε το διαστημικό του σχήμα. Ο Δημήτρης, εντυπωσιασμένος από τις περίπλοκες ηλεκτρομηχανολογικές εγκαταστάσεις του συγκεκριμένου αναβατήρα μου περιγράφει το σύστημα αποσυμπλοκής των θαλάμων ενώ δεν κρύβει την ανυπομονησία του να γνωρίσει τον Hubert και την Ingrid. Δυστυχώς είχε χάσει τα χθεσινά γεγονότα και είχε εγκαταλείψει από νωρίς. Το ηλιόλουστο εκείνο πρωινό με θερμοκρασία γύρω στους -2 και με μηδενικό άνεμο θα άνοιγε επιτέλους και το υπόλοιπο βουνό αφού πρώτα εξαντλούνταν και τελευταία μέτρα πρόληψης για αποφυγή χιονοστιβάδας. Μας περίμενε βαθύ χιόνι και εγώ είχα μια κρυφή ελπίδα για first track καταβάσεις. Ο Hubert θα μας οδηγούσε σε όλες τις κλασικές freeride διαδρομές του St Anton. Πιστός στο ραντεβού του μας βρήκε την ώρα που ξεκινούσαν τα lift. Χωρίς καιρό για χάσιμο ξεκινήσαμε για πάνω.

Πρώτη κατάβαση από το Mattun, μια εύκολα προσβάσιμη περιοχή από την κορυφή του Kapall. Τo φρέσκο χιόνι πολύ, αλλά και ο κόσμος που συνέρρεε εκεί, δυστυχώς πολύς. Η ελπίδα για first track χαμένη. Παρ όλο τον κόσμο με λίγη τραβέρσα παραπάνω έβρισκες το δικό σου κομμάτι και βουτούσες. (Εικ.Αριστερά) Κατάβαση σε πολύ ανοιχτό πεδίο χωρίς το παραμικρό εμπόδιο όπου στο τέλος καταλήγεις στην Happy Valley την μπλε πίστα 4 για να βρείς το lift Mattunbahn και να την ξανακάνεις. Επόμενη κατάβαση το Shindlerkar. Ανάβαση στην κορφή Schindler Spitze και πτώση από την δεξιά πλευρά κοντά στο ξεκίνημα της κόκκινης 14. Κατάβαση  με αρκετό κόσμο δυστυχώς σε ένα ανοιχτό πεδίο με μεγάλη διάρκεια όπου στο τέλος οδηγούσε είτε στην Happy Valley είτε στο κοντά στο Ulmer Hutte το πιο παλιό και πιο συμπαθητικό εστιατόριο του βουνού. H Συνέχεια είχε το εντυπωσιακό Mattunjoch άλλη μια κατάβαση από την κορφή Schindler Spitze με μερικά μέτρα περπάτημα αρχικά αλλά με μεγάλη διάρκεια λόγο του ότι ενωνόταν με το Mattun και πολλές ελπίδες για first track επειδή ο περισσότεροι απέφευγαν το μικρό τμήμα που έπρεπε να καλύψεις με τα πόδια (Εικ.αριστέρα). Σε εκείνο το σημείο ο Νίκος και εγώ προχωρήσαμε πρώτοι, μπήκαμε για το first track κάναμε μια πολλή γρήγορη κατάβαση σερφάροντας με μεγάλες στροφές στον αφρό του φρέσκου χιονιού και χαθήκαμε με την υπόλοιπη ομάδα. Απογοητευθήκαμε λιγάκι, γιατί θελαμε να κάνουμε περισσότερο ski με με τον Hubert και την Ingrid αλλά και γιατί χάσαμε την ευκαιρία να τους αποχαιρετήσουμε και να τους ευχαριστήσουμε.

Αφού κάναμε δυο τρείς καταβάσεις από ένα σημείο με μικρά δεντράκια κοντά στο Mattun που δεν πλησίαζε πολύς κόσμος και που είχε ακόμα μερικές παρθένες διαδρομές αποφασίσαμε να κάνουμε ορισμένα κομμάτια που είχαμε εντοπίσει ανεβαίνοντας με το lift στην κορφή Schindler Spitze. Πήραμε ένα σχετικό ρίσκο και μπήκαμε σε ένα από τα coloir της. Για να φτάσει κανείς εκεί πρέπει να τραβερσάρει γύρο γύρο την κορφή ανάμεσα από μυτερά βράχια σε πολύ απότομη κλίση, σχεδόν 60°, προσέχοντας να μην πέσει χαμηλά γιατί ίσως οδηγηθεί σε γκρεμήλες και αδιέξοδα. (Εικ.αριστερά) Μπαίνοντας στο coulior τα πρώτα 50 μέτρα είναι αρκετά στενά και η κλίση εξακολουθεί να είναι πολύ μεγάλη στην συνέχεια όμως φαρδαίνει και ενώνεται με το υπόλοιπο κομμάτι του Schindlerkar. (Εικόνες αριστερά) Φοβερή εμπειρία, μια από τις πιο απαιτητικές καταβάσεις που έχω κάνει ποτέ, στενό πέρασμα, με διάρκεια, πολύ μεγάλη κλίση και χιόνι μεικτής ποιότητας. Μετά από αυτό είπαμε να κάνουμε ένα διάλλειμα για λίγη ξεκούραση γιατί δεν ήμασταν και τόσο ικανοποιημένοι από την απόδοση μας. Τα μαζέψαμε και κατεβήκαμε στα χαμηλά από την πιο εύκολη διαδρομή που θα μπορούσαμε να πάρουμε, τις μπλε πίστες 1 και 4. Σε όλη την διάρκεια της διαδρομής ένιωθα ότι τα πόδια μου δεν υπάκουαν στις εντολές που έδινε ο εγκέφαλος μου. Φαίνεται ότι ύστερα από πέντε απίστευτες μέρες freeski είχε έρθει ή ώρα κάτσω φρόνιμα. Φθάνοντας συναντήσαμε τον Τάσο και το Γιώργο όπου και αυτοί τα χαν φτύσει. Αράξαμε για μπύρα και σούπα goulash περιμένοντας τους υπόλοιπους .

Ημέρα 7η

Η τελευταία ημέρα στο Arlberg ήταν η μέρα της αποθεραπείας. Η θεραπεία μας με ενισχυμένη δόση πούδρας και ελεύθερου ski είχε σχεδόν τελειώσει με επιτυχία και η κατάσταση μας είχε κριθεί από το θεραπευτήριο του Arlberg σταθερή με στοιχεία βελτίωσης. Για σήμερα είχαμε προγραμματίσει να κάνουμε το ‘’Weisse Ring’’ τo Λευκό Δαχτυλίδι. Το ‘’Weisse Ring’’ είναι ένα ski circle περίπου 22 χιλιομέτρων που ξεκινάει από τις βορειοδυτικές πλαγιές της κοιλάδας του Lech, περνάει στο Zurs, έπειτα στο Zug και επιστρέφει στην άλλη πλευρά του Lech. Καθιερώθηκε από την δεκαετία του 1940 ως ένας αγώνας circle race μικρών ταχυτήτων όχι τόσο ως ένα αθλητικό γεγονός αλλά ως ένας αγώνας για όλους. Από τότε διοργανώνεται κάθε χρόνο με ανοιχτή συμμετοχή. Παίρνοντας αρχικά το εντυπωσιακό Rufikopfbahn χωρητικότητας 30 ατόμων σκαρφαλώσαμε στην πρώτη κορυφή στα 2362m Πρώτη κατάβαση στην φαρδιά μπλε 38 και μετά τι έκπληξη ένα συρόμενο lift το μοναδικό που υπάρχει στην περιοχή για να συνεχίσουμε στην 38a και να βγούμε στο Zurs. Από εκεί ανάβαση με το τετραθέσιο Seekopf και μικρή περιπλάνηση στο ύψωμα Muggengrat.στη μπλε 11. Προσοχή, εκεί υπάρχει και μια παγωμένη λίμνη, είναι όλα κατάλευκα και δεν είναι καθόλου δύσκολο να μπερδευτείς και να πας κατά πάνω της.

Αν ο πάγος αντέξει έχει καλώς, αν όμως όχι θα είναι μια εμπειρία ζωής σε όποιον συμβεί. Λίγο έλειψε να το μάθει ο Δημήτρης στην προσπάθεια του να βγάλει την σανίδα του από την λίμνη. Επόμενο lift το Madloch για την  απέναντι κορφή στα 2438m και με το κόκκινο ski route 33a προσγείωση στην κοιλάδα του Zug στα 1511m.  Τελευταίο lift το Zugerberg για την τελευταία κατάβαση από την Νοτιοανατολική κοιλάδα του Lech ολοκληρώνοντας το ‘Λευκό Δαχτυλίδι’ με τις γνώριμες μπλε 34 και 62. Γυρίζοντας σπίτι εκείνο το βράδυ μας περίμενε ακόμα μία έκπληξη που θα ολοκλήρωνε με τον πιο όμορφο τρόπο την απίστευτη παραμονή μας στο θεραπευτήριο Arlberg. O Hans Peter, o σπιτονοικοκύρης μας, μας περίμενε στην αυλή έχοντας έτοιμες ένα ζευγάρι χιονορακέτες γα τον καθένα. Τις φορέσαμε με ενθουσιασμό και λίγη αμηχανία και ξεκινήσαμε περπατώντας στο φρέσκο χιόνι που έπεφτε εκείνη τη στιγμή. (Εικόνα αριστερά) Με φακούς κεφαλής   και με ένα σφηνάκι από ένα είδος Τιρολέζικου τσίπουρου για καύσιμο ακλουθήσαμε μια διαδρομή στο δάσος μέχρι την κορυφή ενός λόφου. Περπατούσαμε για μια ώρα και κάτι σε ένα είδος μυστικού μονοπατιού κάτω από αψίδες που σχηματίζονταν από τα κλαδιά ελάτων. Διασχίζοντας από μικρά ξύλινα γεφυράκια που είχαν στουμπώσει από χιόνι μικρούς χείμαρρους που κυλούσαν προς την κοιλάδα, στον ποταμό Rossana Στο τέλος της διαδρομής ένα ξύλινο σαλεδάκι ξεφύτρωσε στη μέση του πουθενά και εμείς τρυπώσαμε γρήγορα μέσα.        .

Η επιστροφή..

Το απόγευμα της επόμενης μέρας στριφογύριζα νευρικά στο κάθισμα του αεροπλάνου. Το μυαλό μου εστίαζε άλλοτε στην κακοκαιρία που βασάνιζε την πτήση μας και το νευρικό μου σύστημα, και άλλοτε σε όλα όσα έζησα μαζί με τους συντρόφους μου τις τελευταίες μέρες στο Alberg. Πέρα από τις μοναδικές εμπειρίες τις μικρές και μεγάλες στιγμές, την περιπέτεια, τα συναισθήματα και τις άπειρες εικόνες που γενναιόδωρα μου χάρισαν τα βουνά του Arlberg  αυτό που σκεφτόμουν εντονότερα ήταν το στοίχημα που μόλις είχα κερδίσει με τον εαυτό μου. Θα έδενε άραγε η ομάδα; Σε ένα ταξίδι δράσης και ψυχαγωγίας όπως το δικό μας οι άνθρωποι που συμμετέχουν πέρα από το να διασκεδάσουν πρέπει και να συνεργαστούν ως μέλη μιας ομάδας. Η ενέργεια της ομάδας αυτής πρέπει να μεταδίδεται στον κάθε ένα ξεχωριστά ενδυναμώνοντας τα φυσικά και ψυχολογικά του αποθέματα διαμορφώνοντας ένα ασφαλές και υγιές περιβάλλον και γεφυρώνοντας οπουδήποτε ρήγμα. Η επιτυχία πάνω σε αυτό απέχει ελάχιστα από την αποτυχία, την γκρίνια και την μιζέρια. Η δική μας ομάδα αποτελούνταν από ανθρώπους που οι περισσότεροι δεν γνωρίζονταν ούτε μια μέρα μεταξύ τους αλλά που έδεσαν, ανέπτυξαν σχέσεις, φιλίες  και μπόρεσαν να συνεργαστούν και να συμβιώσουν μαζί για μια εβδομάδα.

Τους ευχαριστώ πολύ.

Δημοσίευση από : Τρύφωνας  Δούβρης.

Συζήτηση για το θέμα, φωτογραφίες, σχόλια κ.α. μπορούν να γίνουν εδώ.