H αλήθεια είναι ότι ακόμα δεν έχει βρεθεί κάποια Ελληνική λέξη που θα μπορούσε να μεταδώσει την έννοια του freeride, η ελεύθερη κατάβαση σε ακριβή μετάφραση, αφορά αγώνισμα της χιονοδρομίας , όπου στην Αγγλική ορολογία ακούει στο όνομα Downhill για το οποίο θα αναφερθούμε σε άλλο άρθρο. O λόγος είναι ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει στην πραγματικότητα τέτοιο “κίνημα”.
Θα μπορούσε να εικάσει κανείς ότι είναι μια προέκταση του Ορειβατικού Σκι καθώς έχει κάποια κοινά στοιχεία , που βέβαια σήμερα μπορείς να πεις ότι δεν έχει πλέον καμία σχέση , μιας και οι στόχοι είναι διαφορετικοί. Πρόκειται για καταβάσεις με ειδικό εξοπλισμό (ποιο φαρδιά σκι και πιο μεγάλα σε μήκος) σε πλαγιές που δεν είναι μέσα ή κοντά σε οργανωμένα χιονοδρομικά κέντρα και είναι απλησίαστα για ένα κοινό χιονοδρόμο. Η πρόσβαση των σκιέρ στην κορυφή προκειμένου για την εκκίνηση της κατάβασης γίνεται , είτε με ελικόπτερο (Heli Ski ) ,είτε με τα πόδια. (της παλιότερης σχολής, σήμερα αν δεν πάει το καρεκλάκι (lift) δεν έχει freeride, για ελικόπτερο στην Ελλάδα και την πρόσβαση σε παρθένες πλαγιές . . . . μπααα ! !) Αγαπημένος τόπος των σκιερ του είδους είναι η Αλάσκα και η Νορβηγία, ενώ έχουν γίνει αρκετές παράτολμες καταβάσεις και στην περιοχή των Ιμαλαΐων. Αλλά φυσικά παρθένες πλαγιές υπάρχουν σε πολλά βουνά της κεντρικής Ευρώπης και της Αμερικής. Πρόκειται για αρκετά παρακινδυνευμένες καταβάσεις σε αρκετά απότομες πλαγιές, με κλίση αρκετά κοντά στις 90 μοίρες (αν λάβουμε υπόψη μια νοητή γραμμή κάθετα προς το επίπεδο έδαφος , όπου σχηματίζει γωνία 90 μοιρών).
Οι καταβάσεις αυτές περιλαμβάνουν και τα περίφημα Drops, μιλάμε για κάθετες πτώσεις από βράχους ή φυσικά κοψίματα των πλαγιών που φτάνουν στην πιο ακραία περίπτωση τα 30 μέτρα ύψος και ίσως περισσότερο για τους πιο παράτολμους. (βλέπε φωτογραφίες). Μάλιστα κατά την πτήση του (!), ο σκιέρ εκτελεί διάφορα τρικ και εναέριες φιγούρες δανεισμένες από το freestyle. Επίσης ένα αρκετά παράτολμο εγχείρημα είναι ότι μερικοί Pro Freeriders δημιουργούν χιονοστιβάδες με το πέρασμα τους και δοκιμάζουν να τις αποφύγουν κάθετα σε σχέση με την κλίση πλαγιάς. Να σημειώσω εδώ πως ο σκιέρ δεν μπορεί να φύγει πιο γρήγορα από την χιονοστιβάδα πάνω στην κατεύθυνσή της και ο μόνος τρόπος για να την αποφύγει είναι να κόψει κάθετα προς αυτήν, γιατί αν τον έχει φτάσει τότε τον έχει παρασύρει στα σίγουρα. Ξέρουν πολλοί καλά όμως να σέβονται το βουνό και την δύναμή του, οι περισσότεροι τουλάχιστον όπου είναι και επαγγελματίες. Μερικοί από υπερβάλλοντα ζήλο και από ανοησία μπορεί να έχουν άσχημη κατάληξη . . .
Για πολλούς Pros είναι τρόπος ζωής καθώς το freeride περιέχει ,εκτός από το γεγονός ότι αποτελεί επάγγελμα για αυτούς, ενδιαφέρουσα φιλοσοφία που έχει να κάνει με την φύση, το βουνό, το χιόνι και την πρόκληση για αρκετά παράτολμες ενέργειες με τα σκι. Βέβαια το Freeride δεν είναι μόνο για τους τρελούς Pros , αλλά και για κάθε δεινό σκιέρ που αρκείται στην κατάβαση με ανοιχτές στροφές που τις χαρακτηρίζουν η άνεση, η ελεύθερη τεχνική, η μη τυποποιημένη πορεία , η ελευθερία γενικότερα της κίνησης και το αίσθημά της μαζί με την υπέρτατη ηδονή – ευχαρίστηση που προσφέρει η κατάβαση σε πλαγιές που πιθανόν δεν έχουν περάσει πολλοί ή και κανένας και που το χιόνι είναι, το λεγόμενο, Powder (Πούδρα). Ακόμα και η πιο απλή κατάβαση σε τέτοιες συνθήκες χιονιού σε ομαλή πλαγιά σχετικά μικρής κλίσης, προκαλεί ένα συναίσθημα στον οργανισμό που είναι απαράμιλλο πραγματικά.
Δημοσίευση από Χρήστος Ματθαιόπουλος
Καθηγήτης Φυσικής Αγωγής – Εκπαιδευτής Χιονοδρομίας
xristos.mat@gmail.com