Splitboard – Freeride.gr

Η Ελλάδα έχει ένα μεγάλο αριθμό βουνών. Η υπάρχουσα χιονοδρομική υποδομή ευτυχώς (ή δυστυχώς) επιτρέπει την πρόσβαση μόνο σε μερικά από αυτά και πάλι με περιορισμένο τρόπο. Πόσοι από εμάς δεν φαντασιώνονται να βάλουν τα ίχνη τους σε παρθένες πλαγίες ειδικά τις μέρες εκείνες που έχει χιόνι παντού?
Έξω με λίγο περπάτημα και καλή επιλογή αναβατήρα μπορείς να κανείς σοβαρές διαδρομές έκτος πίστας. Στην χωρά μας είναι πιο δύσκολο για διάφορους λογούς που δεν θα αναλύσουμε.
Μερικοί στραφήκαν στο ορειβατικό σκι που δίνει μεγάλες δυνατότης στην χώρα μας. Τα βουνά είναι πολλά, η επιλογή της διαδρομής απλή, αποφεύγουμε τον συνωστισμό , τα έξοδα και τον συναγελασμό με τις καρικατούρες χιονοδρόμων που στοιχειώνουν τα βουνά τα σαββατοκύριακα.
Αν όμως δεν κανείς σκι τα πράγματα είναι πιο δύσκολα. Η πρόσβαση σε νέες κορυφές από οπού ξεκινάνε οι απάτητες πλαγίες είναι δύσκολη, ειδικά τις πολυπόθητες μέρες μπόλικης πούδρας.
Οι ρακέτες είναι μια εύκολη λύση αλλά μικρής απόδοσης, βουλιάζουν και σε δυσκολεύουν στην κατάβαση. Τα
α μίνι σκι οκ αλλά πάλι μεγάλα στην κατάβαση. Τις μέρες που δεν έχει πολύ χιόνι μπορείς να ανεβείς από μια κορυφογραμμή φυσημένη, με λίγο χιόνι και να κατεβείς από λούκια που μαζεύουν πιο πολύ . Αλλά πάλι δεν είναι λύση.
Πέρσι τόλμησα και επένδυσα σε ένα splitboard. Απλό σαν ιδέα με αρκετούς φανατικούς φίλους έξω . Είναι μια σανίδα που διχοτομείται κατά μήκος και λειτουργεί σαν ένα ζευγάρι ορειβατικά σκι στην ανάβαση. Έχει δικές της «φώκιες» (που καμιά σχέση δεν έχουν με δέρμα φώκιας πια) και ανεβαίνει γρήγορα παντού. Μετά από μια απλή διαδικασία συναρμολόγησης γίνεται ένα κανονικό snowboard για να γευτώ την αξεπέραστη αίσθηση πλευστότητας και σερφαρίσματος στην κατάβαση. Κατάβαση οπού είμαι σχετικά ελεύθερος με μόνο τα μπατόν και το σακίδια στην πλάτη. Το σύστημα δέχεται μαλακές μπότες (αλλά και σκληρές). Οι δέστρες (κανονικές του snowboard) βιδώνονται σε δυο πλατφόρμες που μετακινούνται εύκολα και τοποθετούνται σε θέση σκι στην ανάβαση και σε θέση snowboard στην κατάβαση. Λειτουργούν ως βασικός σταθεροποιητής των δύο τμημάτων της σανίδας.
Αρκετοί είχαν δοκιμάσει διάφορες πατέντες ακόμα και η Burton. Πλέον τα συστήματα έχουν απλοποιηθεί σχεδόν στανταρνταριστει. Η Atomic παράγει ένα δικό της σύστημα αλλιώς συναντάμε την Voile που παράγει και την σανιδά αλλά και όλο το κιτ μετατροπής που μπορεί να προσαρμοστεί σε όλες τις διχοτομούμενες σανίδες της αγοράς. Αν κάποιος είναι και τεχνίτης -μαστορεματάκιας μπορεί μόνος του να προσαρμόσει το κιτ σε μια κανονική σανιδά αφού προσεκτικά την κόψει στα δυο…
Είχα αμφιβολίες για την στιβαρότητα της κατασκευής αλλά μετά από μερικές βόλτες πείστηκα για την ανθεκτικότητα της. Σκληρό χιόνι και πάγος δεν είναι πρόβλημα , ομολογώ ότι δεν επιχείρησα σοβαρά άλματα. Τα δυο τμήματα συνδέονται σε αρκετά σημεία και δεν υπάρχει κενό ανάμεσα τους. Οι διχοτομούμενες σανίδες φέρουν περιμετρικά ακμή σιδήρου που είναι ιδιαίτερα χρήσιμο ειδικά στην ανάβαση.
Στην ανάβαση το σύστημα λειτούργει άψογα και ανεβαίνεις παντού με τα πολύ καλά δέρματα, όπως όταν είχα παλιά σχέση με το ορειβατικό σκι. Οι πλατφόρμες επιτρέπουν πλήρη ελευθερία βάδισης και έχουν συστηματάκια (τάκους ) για μεγάλη κλίση. Μόνο μειονέκτημα ότι σε παγωμένες πλαγίες σε περίπτωση τραβέρσας- πλαγίας διάσχισης νοιώθεις ασταθής. Τα κραμπών – μαχαιριά που είχα σνομπάρει ως αξεσουάρ στην αρχή μάλλον χρειάζονται ειδικά στην Ελλάδα που το χιόνι είναι συχνά με κρούστα.
Πρόβλημα είχα όταν χρειάστηκε να κατεβώ μικρές πλαγίες οπού δεν άξιζε να γίνω snowboard πάλι αφού μετά είχε πάλι ανηφόρα. Στην θέση σκι η μπότα έχει ελεύθερο το τακούνι και ο έλεγχος είναι σχεδόν αδύνατος όποτε στωικά γλιστράς ελπίζοντας να μην χρειαστεί να κανείς ελιγμό.
Η διαδικασία συναρμολόγησης αποσυναρμολόγησης είναι απλή και γίνεται χωρίς εργαλεία σε λίγα (πολύ λίγα) λεπτά με αρκετή άνεση. Ο πάγος δεν με επηρέασε.
Είμαι 170 μου και έχω κανονικά ένα 163 Burton Republic. Το splitboard είναι το Mojo 166 αλλιώς έπρεπε να πάρω το 161.
Στην κατάβαση το σανίδι συμπεριφέρεται πολύ καλά είναι μεγάλο αλλά δυναμικό και με νευρικότητα επιτρέποντας σου να κανείς τα πάντα μόλις συνηθίσεις το μέγεθος του. Πάει καλά όταν πάει σχετικά γρήγορα. Και σίγουρα πάει καλύτερα σε βαθύ χιόνι…
Είναι σαφώς βαρύτερο και με μεγαλύτερη αδράνεια από ένα συμβατικό εξαιτίας των μηχανισμών σταθεροποίηση που έχει.
Γενικά οι εντυπώσεις είναι πολύ καλές.
Απευθύνετε στον κάλο σνοουμπορντά που του αρέσει το freeride αλλά περισσότερο η αίσθηση ελευθερίας σε απομονωμένα μέρη . Κολπάκια και φιγούρα αποκλείονται εκτός από κανένα ίσιο old school άλμα… Το σύστημα ανοίγει νέους ορίζοντες επιτρέποντας πρόσβαση με οικολογικό τρόπο σε φοβερά βουνά και πλαγίες που αποκαλύπτουν μια αγρία ομορφιά μακριά από το γριτσι γριτσι των αναβατήρων και τον συνωστισμό. Το οικονομικό όφελος είναι βέβαιο και ένα σεβασμός για την φύση γεννιέται αφού η κατάβαση έχει δύσκολα κατακτηθεί.
Αν κάποιος ζει μόνο για την κατάβαση να μην το πάρει. Χωρίς να είναι αποκλειστικό δεν έχει νόημα να υπάρχει για να κινείται συστηματικά σε πίστα. Η φιλοσοφια είναι άλλη και αισθητικά ακόμη το είδος αυτό είναι μάλλον λιτό χωρίς την εικαστική extravaganza του resort poser.
Προορίζεται για backountry και δεν αποσκοπεί να τραβήξει βλέμματα.
Η πρόσβαση σε ελεύθερες πλαγίες γέννα άμεσος κινδύνους όχι μόνο απομόνωσης αλλά και σοβαρότερων χιονοστιβάδα, τραυματισμός, απώλεια προσανατολισμού, πτώση λόγο λάθους στην πορεία, κρυμμένες πέτρες κ.α.
Απαιτεί αυτογνωσία και κατάρτιση σε κάποια τεχνικά μέσα ARVA,Φτυάρι,GPS .
Ιδανικά θέλει άξια παρέα.
Όταν πήγα εξωτερικό το άφησα Ελλάδα γιατί δεν είχε νόημα.
Να είσαι στο μέγα resort και να ανεβαίνεις μόνος σου.